Het moment dat onze oudste dochter Sara overleed, wist ik dat ik niet alleen mezelf opnieuw moest uitvinden, maar ook mijn visie op het ouderschap. Ik begreep dat ik altijd haar moeder zou zijn, maar hoe moest ik die rol vervullen als ik haar nooit meer zou kunnen vasthouden, liefkozen, troosten?
Het ging langzaam. Met vallen en opstaan, testen en falen. Misschien wel zoals elke ouder zich onzeker een weg baant door die eerste jaren van het leven van een kind. Tijd verstreek, Sara werd steeds minder zichtbaar in deze wereld, terwijl haar aanwezigheid voor ons juist met de dag groeide.
Haar niet-zijn woekerde een diep verzet in mij aan, een protest waarvan ik op voorhand wist dat het nergens toe zou leiden, maar waar ik mij toch aan vastklampte; als moeder. Later zou ik begrijpen dat ik pauzeerde voor wat komen moest. Een vogel op haar laatste rustpunt, vóór de grote oversteek naar dat verre land aan de andere kant van de oceaan.
Het ging zoals het vaak gaat met grote veranderingen; door oude overtuigingen los te laten, en met de immer trouwe hulp van tijd. Mijn verzet werd lichter, ronder, minder scherp. In eerste instantie nauwelijks merkbaar, daarna met grote sprongen, want tot mijn verbazing merkte ik dat ik zo steeds dichterbij kwam. Bij Sara als mijn dochter, bij mijzelf als haar moeder.
Zo vonden we de kern, onze kern. Een solide basis waar verdriet en geluk naast elkaar bestaan; de pijlers van onze liefde. En vanuit die positie vond ik andere manieren om voor Sara, en later haar zusje Liv, te zorgen. Andere manieren van liefhebben. Ze kregen een boek, mijn woorden en gedachten, maar ook mijn belofte tot strijd: tegen metabole ziekten, tegen de ziekte en het sterven van andere kinderen, tegen de eindeloze oneerlijkheid.
Ook dit jaar zal ik daarom weer meelopen met de Dam tot Damloop. Namens Sara en Liv, voor elk kind met een metabole ziekte. Gewoon omdat het zin heeft, omdat ik geloof dat elke individuele actie bijdraagt aan collectief succes, en omdat het zo hard nodig is. Daarom loop ik; als ambassadeur, maar boven alles, als moeder.
